De angst dat robots ons werk overnemen is niet uit de lucht gegrepen. Steeds meer werkzaamheden worden daadwerkelijk door machines gedaan. Dat is al jaren aan de gang. Het begon met huishoudelijke apparatuur, dat ons het leven al gemakkelijker maakte. De was kon gewoon in een machine en de stofzuiger zorgde voor een schoon huis. De ontwikkeling gaat razendsnel. Het is al helemaal niet raar meer om een robot het gras te laten maaien. Waar eindigt dit?
Denkers versus doeners
Veel banen worden bedreigd. Daar kunnen we niet omheen. Vooral mensen die met hun handen werken moeten vrezen voor hun werk. Waar stratenmakers uren bezig waren met een stukje openbare weg, legt nu een machine in een handomdraai de hele straat strak, zonder hobbels neer. Waar ontwerpers uren aan het schaven en schetsen waren, print een 3D-printer een ontwerp in een oogwenk. Is het wellicht tijd om massaal denker te worden, in plaats van doener? Of blijven doeners altijd nodig, al is het om de apparatuur aan te sturen?
Persoonlijke aandacht
Moeten we radicaal gaan leren en ons allemaal omscholen of is het niet zo dat alle banen gevaar lopen? Vooral in de zorg lijkt mij persoonlijke aandacht nog steeds – of eigenlijk altijd – erg belangrijk. Of kan een robot in de toekomst zelfs hetzelfde denken en handelen als de mens? Ik vraag me af, hoe snel denk je dat jouw baan door robots wordt overgenomen? En heb je dan een alternatief voor ogen? Wat ga jij doen als jouw werk door een robot wordt gedaan?
